کد مطلب:36211 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:145
«چقدر زشت است خضوع و فروتنی بهنگام نیازمندی، و جفا وسركشی بهنگام غنا و بی نیازی» متاسفانه این حالت در جامعه زیاد احساس می شود، یعنی چون حاجتمند شده و نیاز داشتند سخت خاضعو سر ب زیر می گردند و چون بی نیاز می شوند دست به ظلم و اجحاف می زنند. قرآن كریم می فرماید: «حتی اذا كنتم فی الفلك و جرین بهم بریح طیبه و فرحوا بها جاءتها ریح عاصف و جاءهم الموج من كل مكان و ظنوا انهم احیط بهم دعوا الله مخلصین له الدین لئن انجیتنا من هذه لنكونن من الشاكرین فلما انجیهم اذا هم یبغون فی الارض بغیر الحق»[1]. «تا آنگاه كه در كشتی نشینید و با ملائمی كشتی را به حركت در آورد و سر نشینینان كشتی شادمان گردند كه ناگاه باد تندی وزیده كشتی ار هز جانب در امواج خطر بیفتد و خود را در ورطه ی هلاكت ببینند خدا را با اخلاص بخوانند كه بارالها اگر ما را از این خطر برهانی دیگر همیشه شكر و سپاس تو خواهیم كرد ولی پس از آنكه ما نجاتشان دادیم باز در زمین بناحق ستمگری كنند» خلاصه باید آدمی در حال حاجت و غنا متواضع و فروتن باشد و ثروت، موجب خروج او از آداب انسانی نشود. [صفحه 234]
(ما اقبح الضخوع عند الحاجه و الجفاء عند الغناء)
صفحه 234.